De nacht hangt als een natte dweil aan een maan van oude kaas. Dat is wat Huub van der Lubbe zingt in het nummer ‘Waar is iedereen?’ van De Dijk. De maan is veel bezongen en beschreven. Maar minsten zoveel is de maan door talloze mensen gefotografeerd. Heb jij ‘m al eens vastgelegd?
Benodigdheden
Eigenlijk heb je dus niet heel veel nodig. Het statief is handig, maar zeker niet noodzakelijk. Wel noodzakelijk is een telelens. Hoe meer millimeters, hoe spectaculairder je de maan in beeld kunt krijgen. Met een 600mm-lens krijg je dus meer details in beeld dan met een 200mm-lens.
Lichtmeting
Het fotograferen van de maan is niet moeilijk. Maar toch zie je vaak foto’s voorbijkomen, waarvan details missen en de maan vaak als grote witte vlek wordt weergegeven zonder die spectaculaire kraters. De maan is op die foto’s vaak flink overbelicht. De reden die hiertoe meestal aan ten grondslag ligt, is de verkeerd ingestelde lichtmeting.
Iedere camera kent verschillende manieren waarop de camera het licht meet. Velen van ons zitten niet zo vaak aan die instelling en dat is zonde. Want juist die lichtmeting bepaalt uiteindelijk hoe goed je het licht kunt doseren om jouw onderwerp zo goed mogelijk belicht op de foto te kunnen krijgen. De lichtmeting die we voor het fotograferen van de maan gebruiken, is de zogenaamde spot-meting. Zoek deze dus op in je camera-menu en schakel deze in. Deze lichtmeting zorgt ervoor dat straks alleen de lichtintensiteit van de maan nog wordt gemeten en de donkere lucht eromheen buiten beschouwing wordt gelaten. De spot-meting is een uiterst nauwkeurige meting.
Nu de lichtmeting juist is ingesteld, komt het grote discussie-punt. Fotograferen we de maan in de A(v)-stand, de S-(of Tv) stand of de M-stand? In principe is ieder antwoord hierop goed en is met elke instelling de maan goed te fotograferen. Toch gaat onze voorkeur uit naar M-stand, omdat je in deze stand de volledige controle houdt over sluitertijd en diafragma. En dat is bij het fotograferen van de maan belangrijker dan je denkt.
De sluitertijd moet voldoende snel zijn. Dit is om twee redenen. De eerste reden is om de lens stil te houden. Iedere millimeter beweging maakt een enorme uitslag, vooral als je een flinke telelens gebruikt. Juist daarom is je statief een welkome vriend. De tweede reden is dat de maan niet stilstaat. Een lange sluitertijd zou daarom een onscherpte geven, met name als we sluitertijden van in de seconden zouden gaan aanhouden. Dus de sluitertijd is belangrijk. Voor het fotograferen van de maan is een sluitertijd van tussen de 1/160e en 1/500e seconde prima. Sneller kan uiteraard ook.
Dan het diafragma. Deze instellingen gebruiken we voor scherptediepte. Omdat de maan een grote afstand kent, is de scherptediepte-werking vrijwel nihil. Daarmee lijkt diafragma niet een belangrijke instelling, maar is het toch. Een lens is over het algemeen op zijn laagste f-getal niet het scherpst. Daarom is het goed om al die details vast te leggen met een iets hoger f-getal. Heb je een Micro Four Thirds camera, kies dan een waarde van rond de f/5.6. Bij APS-C kies je voor f/7.1 en op een fullframe tussen de f/9 en f/11.
De laatste schakel is nog de ISO. Die wil je het liefst zo laag mogelijk. Zet deze alleen laag als het kan. Je moet namelijk wel je minimale sluitertijd overhouden en je zojuist ingestelde diafragma in stand houden. Je lichtmeter in je zoeker of op je scherm is natuurlijk een prima hulpmiddel. Zorg dat die uitkomt op 0 (neutraal) of op -1.
Nu je camera juist is ingesteld met de juiste sluitertijd en het juiste diafragma, ben je klaar om jouw perfecte maanfoto te schieten. Scherpstellen kan met de autofocus, maar sommigen geven de voorkeur aan handmatig scherpstellen. Gebruik je je statief en wil je iedere vorm van beweging voorkomen? Gebruik dan een afstandsbediening of de zelfontspanner. Heb je het statief niet, dan nog zal je een perfecte maanfoto schieten, gezien je sluitertijd snel genoeg is om de camera stil te houden. Geniet van je foto’s!
